เครื่องอัดเทปมือสองจากตลาดนัด และเสียงที่หายไป

เดินตลาดนัดเช้าวันจันทร์ (หยุดยาว) เจอพ่อค้าปูผ้าผืนฟ้า มีของกระจุกกระจิกเต็มไปหมด ตาไปสะดุดที่เครื่องอัดเทปสีเงินเล็ก ๆ ยี่ห้อที่ไม่คุ้น ราคา 350 บาท ลองกดปุ่มแล้วไฟขึ้นจริง แต่ไม่มีเทปให้ลองเสียง เขาบอกว่า “เปิดติดแน่ ๆ” น้ำเสียงมั่นใจแบบนักขายรุ่นเก๋า เราลังเลอยู่สิบนาที สุดท้ายก็จ่าย เอากลับบ้านพร้อมเทปเปล่าหนึ่งม้วนกับเทปเก่า ๆ รวมเพลงไทยสมัยก่อนอีกหนึ่ง

กลับถึงบ้าน เช็ดฝุ่นด้วยผ้าไมโครไฟเบอร์ ค่อย ๆ เปิดฝา เทปหมุนลื่นดี แบตเตอรี่ AA สองก้อนยังมีที่บ้าน ลองใส่แล้วกดเล่น เสียงซู่ซ่าขึ้นมาก่อนจะได้ยินเสียงกีตาร์โปร่งค่อย ๆ โผล่ตามมา มันไม่ใส ไม่คม แต่มีอุ่น ๆ แบบที่สตรีมมิ่งให้ไม่ค่อยได้ รู้สึกว่าห้องอยู่แคบลงนิดนึง อากาศหนาขึ้นนิด ๆ เหมือนเวลาในเพลงติดตามขอบเทปไปเรื่อย ๆ

บ่ายนั้นเลยลองอัดเสียงตัวเองอ่านโน้ตงานดัง ๆ ลงเทป เสียงของเราเองเมื่อผ่านแม่เหล็กแล้วกลับมา มันไกลกว่าที่คิด ฟังแล้วอมยิ้มกับตัวเองเล็ก ๆ ระหว่างฟังมีเสียงเครื่องพัดลมเข้าไปด้วย แต่ก็นะ นี่แหละบ้าน

ตอนเย็นเก็บเครื่องไว้ในลิ้นชัก แต่รู้ว่าคงหยิบมาอีกเป็นพัก ๆ ไม่ใช่เพื่อหนีความทันสมัย แค่เพื่อจำไว้ว่าความไม่คมชัดก้อช่วยให้บางวันนุ่มลงได้เหมือนกัน