เริ่มเรียนว่ายน้ำใหม่ตอนอายุสามสิบกว่า

ใคร ๆ ก็บอกว่าว่ายน้ำควรเรียนตั้งแต่เด็ก เราไม่ทัน ก็เลยเริ่มเสียทีตอนอายุสามสิบกว่า ซื้อแว่นตาว่ายน้ำราคากลาง ๆ หมวกยาง และกางเกงว่ายน้ำที่ไม่รัดเกินไป คลาสแรกครูให้ฝึกเป่าลมในน้ำ จมหน้าแล้วนับหนึ่งถึงห้า ยอมรับว่าเกร็งจนไหล่ล้า หัวใจเต้นแรงผิดจังหวะไปหมด แต่พอผ่านสิบนาทีแรก ร่างกายเริ่มเชื่อว่าปลอดภัยจริง ๆ

สัปดาห์ที่สองฝึกลอยตัว แยกแขนขาแบบปล่อย ๆ ครูเน้นคำเดียว “ผ่อน” ซึ่งพูดง่ายแต่ทำยาก ต้องหายใจเข้าลึก ๆ แล้วปล่อยลมออกยาว ๆ ตอนที่ลอยได้ครั้งแรกแบบสั้น ๆ มีความสุขประหลาดเหมือนปล่อยของหนักที่แบกไว้ทั้งวันลงข้างสระ

พอเริ่มโฟลตได้ ก็ฝึกฟรีสไตล์ทีละชิ้น แขนก่อน ขาก่อน แล้วค่อยรวมกัน ช่วงแรกน้ำเข้าจมูกจนแสบไปหมด เผลออ้าปากกลืนน้ำสระไปอึกใหญ่ หยุดหัวเราะตัวเองอยู่ขอบสระ แล้วเริ่มใหม่ ช่วงไหนเหนื่อยก็ขึ้นมานั่ง ตากแว่นไว้บนศีรษะ มองเด็ก ๆ ฝึกด้านข้าง พลางคิดว่าไม่สายจริง ๆ นะที่เพิ่งเริ่มวันนี้

ปลายเดือนที่สาม ว่ายได้ชิดขอบสระหนึ่งรอบแบบไม่หยุดพัก หายใจเป็นทุกสามจังหวะ ยังไม่สวย แต่นิ่งขึ้นเยอะ พอเดินออกจากสระแล้วไหล่โล่ง ผมนุ่มจากคลอรีนแบบแห้ง ๆ รู้สึกว่าร่างกายเปิดไฟห้องใหม่อีกห้องหนึ่งที่ไม่เคยใช้มาก่อน ดีใจเล็ก ๆ กับตัวเองแบบไม่ต้องประกาศให้ใครรู้