เช้าวันธรรมดาในกรุงเทพที่ไม่เหมือนเดิม

เคยสังเกตไหมว่าเส้นทางเดิม ๆ ทำให้หูตาหยุดสังเกตไปตอนไหนไม่รู้ เช้าวันนี้ลองลงรถไฟฟ้าก่อนถึงที่ทำงานสองสถานี ตั้งใจจะเดินต่อให้เป็นส่วนของวัน เริ่มจากซอยที่ไม่เคยเลี้ยวเข้า เสียงหมาที่เห่าแบบง่วง ๆ กับลมจากร้านซักรีดที่เพิ่งเปิดพัดใส่หน้าเบา ๆ ทำให้ใจค่อย ๆ ตื่น

เดินผ่านคูน้ำเล็ก ๆ ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน มีปลาตัวเล็กแว้บไปแว้บมา นึกขำว่าเราอยู่เมืองเดียวกันนี้ทุกวัน แต่ไม่ค่อยได้มองอะไรละเอียดขนาดนี้เลย ร้านขายข้าวแกงปักป้ายว่าแกงจืดวันนี้ลดราคาเพราะทำเยอะไปเมื่อคืน คนขายยิ้มแบบชวนให้แวะ แต่ต้องยั้งไว้เพราะสาย

ถึงออฟฟิศช้ากว่าปกติสิบห้านาที แต่สมองกลับจัดระเบียบตัวเองได้เร็วขึ้น สำหรับเรา เมืองไม่ได้เปลี่ยนหรอก เรานั่นแหละที่ปรับจังหวะให้สอดกับมันแทน