วันสั้นๆ ที่นครปฐม กินส้มโอ นั่งรถไฟกลับ

ตื่นเช้าแบบงัวเงียกว่าปกตินิดหน่อย ตั้งใจจะไปนครปฐมแบบไปเช้าเย็นกลับ ไม่เอารถ ขอนั่งรถไฟชานเมืองดูบรรยากาศเก่า ๆ ที่ห่างไปนาน ตั๋วไป-กลับซื้อจากสถานีได้ง่ายกว่าที่คิด คนไม่เยอะเพราะเป็นวันธรรมดา ปลายหน้าหนาว ลมยังมีเย็น ๆ บาง ๆ ให้นั่งพิงหน้าต่างแล้วคิดเรื่อยเปื่อย

รถไฟออกช้าไปซัก 7 นาที พนักงานกวักมือให้รีบขึ้น พอรถเริ่มไหล เสียงล้อเหล็กเสียดรางก็บอกชัดเจนว่า วันนี้เราอยากช้าลงหน่อยก็ได้นะ ระหว่างทางมีลุงขายกาแฟโอเลี้ยงขึ้นมา เดินถือเหยือกสเตนเลสกับแก้วพลาสติก ลูกค้ายืนบังทาง คนขับกดกริ่งเตือนกันไปมาพอขำ ๆ ได้กลิ่นกาแฟหวานไหม้ ๆ โชยมา เข้ากับเช้าแบบงง ๆ ดี

ถึงนครปฐมสาย ๆ เดินตรงไปองค์พระปฐมเจดีย์ก่อนเลย วัดยังเงียบ นักท่องเที่ยวมีประปราย ข้างกำแพงด้านทิศใต้มีร้านก๋วยเตี๋ยวเรือถ้วยเล็ก ๆ เดินสั่งแบบไม่คิดมาก ได้เลือดหมูชิ้นหนานิ่มอย่างกับพุดดิ้ง น้ำซุปเข้มมาก เกือบจะเค็มไปนิดแต่เฉียด ๆ พอดี กินสองถ้วยกับกากหมูกรุบ ๆ ก็อิ่มกำลังดี จากนั้นเดินข้ามไปตลาดโต้รุ่งเก่า (ที่ตอนกลางวันก็ยังเปิดหลายร้าน) ตั้งใจชิมส้มโอที่เค้าบอกว่าหวานอมเปรี้ยวกำลังพอดี คนขายปอกแบบไวมาก มือหมุนมีดคล่องจนเผลอจ้อง

ลูกที่เลือกได้เนื้อฉ่ำดี ไม่กร้ำ นิ้วแฉะน้ำส้มโอ เดินหลบแมลงวันไปกับร่มเก่า ๆ สีซีด พอหิวอีกทีเลยลองข้าวหมูแดงร้านเตาถ่าน น้ำราดหอมควันแต่ไม่เหนียว ปริมาณพอดีกับการเดินเยอะ ๆ วันนี้ตั้งใจไม่รีบ แวะคุยกับป้ารถเข็นขายดอกบัวอยู่หน้าวัด ป้าบอกว่าฝนปีนี้มาแปลก ๆ น้ำขึ้น ๆ ลง ๆ จนคนสวนบัวตามไม่ค่อยทัน ฟังแล้วก็นึกถึงงานตัวเองที่ต้องเลื่อนเดดไลนบ่อย ๆ มันตลกร้ายคล้ายกัน

บ่ายแก่ ๆ เดินไปสถานีรถไฟอีกครั้ง ซื้อน้ำเปล่าขวดเล็กแล้วขึ้นไปรอที่ชานชาลา เงียบกว่าตอนเช้า มีเด็กนักเรียนสองคนหัวเราะคิกคักกับไอติมแท่งละ 10 บาท รถไฟขากลับมาก่อนเวลาเล็กน้อย คนขับโผล่หน้าออกมาถามสั้น ๆ ว่า “ขึ้นมั้ย” แล้วก็ยิ้ม เราพยักหน้าแล้วขึ้นไปนั่งที่เดิม ฝั่งหน้าต่าง

ขากลับพระอาทิตย์เริ่มทอแสงส้มค่อย ๆ ไล้ยอดไม้ แอบหลับไปช่วงสั้น ๆ ตื่นมาอีกทีถึงชานเมืองแล้ว โทรศัพท์สั่นเตือนประชุมช่วงเย็นที่ตั้งไว้เผื่อพลาด เลยกดเลื่อนนัดออกไปครึ่งชั่วโมง ชีวิตมันก็ควรผ่อนลงบ้างนะ อย่างน้อยวันนี้เราก็ช้าลงแบบไม่รู้สึกผิด

สิ่งที่ชอบที่สุดของทริปนี้ไม่ใช่ส้มโอหรือก๋วยเตี๋ยว แต่เป็นความจริงที่ว่าพื้นที่ใกล้ ๆ กรุงเทพฯ ยังเดินได้ ยังฟังเสียงคนท้องถิ่นคุยกันได้โดยไม่ต้องตะโกนใส่กันผ่านเครื่องยนต์ใหญ่ ๆ กลับถึงบ้านก่อนฟ้ามืด แขวนเสื้อไว้ข้างหน้าต่าง กลิ่นแดดยังค้างอยู่จาง ๆ ดีใจแปลก ๆ ที่ตัวเองยังออกไปหลงทางได้อีก

หมายเหตุเล็ก ๆ: ใครจะไปวันหยุด แนะนำให้ไปเช้า ๆ และอย่าลืมหมวกนะ แดดแรงแบบไม่รักษาหน้าเลยจิง ๆ