เช้าวันฝนตกที่เชียงใหม่

เช้านั้นฝนตกทั้งเมือง กลิ่นดินหลังฝนลอยมาจากสวนเล็ก ๆ หน้าบ้านพัก ผมชงกาแฟดริปเบา ๆ เปิดเพลงเปียโนจากเพลย์ลิสต์ที่เคยเซฟไว้ตั้งแต่ปีที่แล้ว แล้วนั่งมองหยดน้ำไหลบนกระจกแบบคนว่างงาน ทั้งที่จริง ๆ ต้องทำรีพอร์ตให้ทีมก่อนเที่ยง

เชียงใหม่ช่วงหน้าฝนทำให้การจับจังหวะงานง่ายขึ้น ผมปิดแจ้งเตือนที่ไม่จำเป็น นั่งโฟกัสกับเอกสารเดียวให้เสร็จภายใน 90 นาที พอครบเวลาก็ลุกเดินไประเบียง ดูนกกระจอกเกาะสายไฟไล่กันไปมา มีความสุขแบบงง ๆ ว่าทำไมมันง่ายดายขนาดนี้

สาย ๆ แวะไปร้านข้าวเหนียวหมูทอดแถวคูเมือง ซื้อวุ้นมะพร้าวเจ้าประจำกลับมาด้วย กลายเป็นมื้อเที่ยงที่พอดีมาก พอกลับมานั่งโต๊ะอีกที ฝนเริ่มซา แดดลอดเมฆออกมาเล็กน้อยย ถนนหน้าบ้านเงาวับเหมือนเพิ่งขัดกระเบื้องใหม่

ตอนบ่ายมีคอลกับทีมต่างจังหวัด เสียงฟ้าร้องเข้ามาในสายเป็นระยะ ทุกคนขำแล้วก็ปล่อยผ่านเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แอบคิดว่าถ้าเป็นกรุงเทพฯ แบบนี้จะมีใครหงุดหงิดบ้างไหม แต่ในเชียงใหม่วันนี้ ทุกคนดูใจเย็นแปลก ๆ

ในสมุดบันทึกวันนั้น ผมเขียนไว้สั้น ๆ ว่า “ทำงานได้เยอะกว่าปกติ เพราะปล่อยให้ฝนพาไป” ฟังดูเวอร์ไปหน่อย แต่ก็จริง