ทำอาหารกินเองคนเดียวในคืนวันพุธ

กลับถึงคอนโดเกือบสามทุ่ม ท้องร้อง แต่ไม่อยากสั่งอาหารเพราะเมื่อเช้าพึ่งล้างถังขยะ คิดว่าถ้าทำเองจะไม่มีถุงใหม่เพิ่ม เลยหุงข้าวญี่ปุ่นหนึ่งถ้วยตวง ระหว่างรอก็เปิดเพลงยุคม.ปลายที่เคยชอบ เสียงนักร้องคนเดิมยังทำให้ห้องเล็ก ๆ นี้นุ่มลงเหมือนเดิม

ทำไข่คนแบบครีมมี่นิด ๆ ใช้เนยเล็กน้อยกับไฟอ่อน ใส่เกลือพริกไทยจิ๊ดเดียว ปิดท้ายด้วยต้นหอมซอย นำไปโปะบนข้าวร้อน ๆ แล้วราดโชยุนิดเดียว กลิ่นลอยขึ้นมาชนหน้าอย่างสุภาพ กินคำแรกแล้วรู้เลยว่าไม่ต้องเพิ่มอะไรอีก

กินเสร็จล้างจานทันที ไม่ปล่อยให้สะสมเหมือนหลายครั้งก่อนหน้านี้ พอห้องครัวสะอาดกว่าที่เข้ามาตอนแรก ใจมันก็สงบแบบที่ยากจะได้จากการเลื่อนหน้าจอไปเรื่อย ๆ คืนวันพุธไม่ได้พิเศษ แต่เราใส่ใจมันมากขึ้นนิดเดียว ก็พอให้ทั้งอาทิตย์นุ่มขึ้นอย่างประหลาด